[Attack on titan] rainy night​ ( Levi x oc​ )​

࿐

"Before I die, I just want to see you again."

࿐

รีไวล์​ แอคเคอร์แมนในวัย20​ ไม่ชอบหน้าฝน

ถึงตัวเขาจะอยู่ใต้ดิ​นที่แทบไม่มีแสงแต่ถึงยังไงเขาก็เกลียดหน้าฝนอยู่ดี​ ไม่ว่าจะเสียงดังน่ารำคาญของฝนที่ตกกระทบพื้นดอนด้านบนแล้วดังมาใต้ดิน​ เวลาเขาขึ้นไปด้านบนที่รองเท้าเขาเปื้อนดินโคลนสกปรก​ก็เพราะฝน​ เขาตัวเปียกโชกน่ารังเกียจก็เพราะฝน​ กลิ่นดินโคลนลอยเช้าจมูกจนเขารำคาญก็เพราะฝน​ รีไวล์ไม่เห็นว่ามีอะไรดีในหน้าฝน

࿐​

รีไวล์​ แอคเคอร์แมนในวัย25 เกลียดฝน

หลังจากที่เขาเสียเพื่อนพ้องและครอบครัวสุดท้ายที่เหลืออยู่​ในวันนั้นเขาเกลียดทั้งเอลวิน​ สมิธ​ แถมเกลียดฝนเข้าไส้​ เพราะฝนที่ทำให้เพื่อนเขาตาย​ เพราะเอลวินเพื่อนเขาถึงตาย 

࿐

รีไวล์​ แอคเคอร์แมนในวัย26 หาข้อดีจากฝนได้แล้ว

รีไวล์แทบไม่ได้พัก​ เขาจะนอนเขาก็ฝันถึงเหตุการณ์​นั้นซ้ำๆ​ บางครั้งเขาถึงขั้นเห็นภาพหลอน​ จากที่นอนน้อยเพราะต้องตื่นตัวตลอดเวลาเพื่อป้องกันอันตรายให้ทั้งตัวเขาเองและอีกสองคน​ กลายเป็นว่าตอนนี้เขาไม่ได้นอน​ แต่ในคืนฝนตก ร่างกายของชายที่แข็งแกร่งที่สุดในกำแพงเริ่มรับความล้าไม่ไหว​ ฟุบหลับไปบนโต๊ะทำงาน

และเขาฝัน​ แต่ครั้งนี้มันแปลกไป

ฝันรอบนี้เขาไม่ได้ฝันถึงเหตุการณ์​ฝังใจครั้งนั้น​ แต่เขาฝันถึงผู้หญิงคนนึง

เขาอยู่ในห้องที่ไม่คุ้นเคย​ ในสายตาเขามันประหลาดแต่ก็ปฏิเสธ​ไม่ได้เลยว่ามันน่ามองใช้ได้​ และจากการคาดเดานี่คงเป็นห้องครัว

รีไวล์ยังไม่ทันได้สำรวจรอบๆก็มีเสียงเดินดังมาจากข้างหลัง​ และพบกับหญิงสาวคนนึง​ เธอสูงกว่าเขาไม่เท่าไหร่​  ผมสีน้ำตาลและตาสีเดียวกัน​ รีไวล์กล้าสาบานต่อหน้าหลุมศพ​ของใครก็ได้ตอนนี้ว่าเขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้มาก่อนในชีวิต​ แต่เขายังไม่ถามด้วยซ้ำว่าเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเธอก็เดินผ่านเขาไปเฉยๆ

รีไวล์เบิกตากว้าง​ รีบยกมือตัวเองขึ้นมอง​ ตัวเขาไม่ได้โปร่งแสง​ แล้วทำไมเธอไม่เห็น​ หรือเธอแกล้งไม่เห็น? แล้วเขาเป็นตัวอะไรในฝันครั้งนี้

รีไวล์มองเธอเงียบๆ​ เห็นท่าทางของเธอที่หยิบจับเครื่องมือประหลาดที่เขาไม่เคยเห็นแต่จากที่ดูเธอคงจะชงชา​ เขาละสายตามามองที่เก้าอี้ก่อนจะเลือกที่จะนั่งลงบนนั้นโดยไม่ส่งเสียงแม้แต่น้อย

เธอชงชาเสร็จก็รินชาลงบนแก้วที่เตรียมไว้​ แน่นอนว่าทุกท่วงท่าอยู่ในสายตารีไวล์ทั้งหมด เขาสังเกตุ​เห็นว่าเธอนำใบชาผ่านน้ำก่อนสองครั้งแล้วค่อยชงดื่มในน้ำที่สาม​ และเขาเห็นว่าเธอตั้งใจขนาดไหน​ ถึงอุปกรณ์​จะต่างไป​ แต่รีไวล์คิดว่าเมื่อตื่นเขาอาจจะลองทำตามเธอดูบ้างแค่อาจจะยุ่งยากสักหน่อย​

จนเธอไปหยิบหนังสือจากชั้นวางแล้วกลับมานั่งที่โต๊ะ​ รีไวล์ก็ยังคงมองเธอไม่วางตา​ อยากจะจดจำใบหน้าของผู้หญิงคนนี้ให้ได้มากที่สุด​ เธอเป็นคนที่เข้ามาในฝันของเขา​ ทำให้เขามานั่งมองเธอชงชาแทนภาพแสนโหดร้ายนั่น​ อย่างน้อยเขาอยากจำหน้าของคนที่พาเขาออกจากฝันร้ายนั่นแม้จะเป็นช่วงสั้นๆ​ ​แต่อย่างน้อยฝันคืนนี้เขาก็ได้สูตรชงชาใหม่แล้ว

เขามองเธอยกชาขึ้นจิบครั้งแล้วครั้งเล่า​ เปลี่ยนหน้าหนังสือหน้าแล้วหน้าเล่าไปเงียบๆไม่มีเบื่อ​ ก่อนที่เสียงนึงจะทำลายความสงบตรงหน้าไป

'รีไวลลลลลลล์' 

เสียงแหลมของประจำตัวของเพื่อนเขาตัวขึ้นในโสตประสาท​ นี่ถึงเวลาต้องตื่นแล้วจริงๆหรอ​ อย่างน้อยการดูเธอชงชาตลอดไปก็น่าจะดีกว่าออกไปใช้ชีวิตเฮงซวยในความจริง

"ฉันจะไปแล้วนะ​ ตลอดคืนนี้ขอบคุณมาก" รีไวล์พูดขึ้นยืดตัวออกจากเก้าอี้​ แม้รู้ว่าเธอคงไม่ได้ยินแต่เขาก็อยากจะขอบคุณ​ 

และภาพก็เริ่มเลือนลาง​ ก่อนที่รีไวล์จะตื่นขึ้นบนโต๊ะทำงานของตัวเองและเจอกับเสียงเพื่อนตัวดีที่ปลุกเขาออกจากฝันดังอยู่หน้าประตู

"น่ารำคาญจริงยัยสี่ตา​ หุบปากไป"

࿐

รีไวล์​ แอคเคอร์แมน​ในวัย​ 31 หลงรักหน้าฝน

หลังจากคืนนั้นเขาเจอเธอในฝันมาเรื่อยๆ​ บางครั้งความฝันก็สั้นจนเขาใจหาย​ บางครั้งก็ยาวนานจนเขาเกือบหลงระเริงหวังล้มๆแล้งๆว่าจะไม่ตื่น​ เขาฝันเห็นเธอทุกคืนที่มีฝนตก เขาเห็นเกือบทุกอย่างว่าวันนึงเธอทำอะไรบ้าง​ และเห็นความรู้สึกของเธอหลายๆด้าน​ ตอนเธอยิ้มเขาก็ดีใจ​ ตอนเธอหัวเราะเขาก็ยิ้มตาม​ บ้างครั้งเธอก็เหนื่อยจากงานจนร้องไห้ออกมาเขาก็อยากจะซับน้ำตาให้​ เขารู้สึกว่าดวงตาคู่นั้นไม่เหมาะกับน้ำตา​ เขาชอบดวงตาที่เธอยิ้มแล้วเห็นเป็นพระจันทร์​เสี้ยว​มากกว่า​ ฝันที่มีเธออยู่ทำให้อาการหลายๆอย่างของเขาดีขึ้นมาบ้าง​ รีไวล์ไม่เห็นภาพหลอน​ ไม่กลัวฝันร้ายและเริ่มนอนหลับได้บ้าง​ เพราะแบบนั้นเขาถึงไม่ชอบที่จะเห็นความเศร้าในตาเธอ

ห้องของเธอที่เขาบอกว่าดูได้ตอนนี้ในสายตาเขามันกลายเป็นสวยไปแล้ว​ ถ้าไม่นับห้องทำงานของเธอที่ตัดกระดาษเสียจนเละเทะเต็มห้อง​ ยังดีที่งานเสร็จเธอก็เก็บออกไปทันทีก่อนจะนอนลงเตียงจนเขาแอบคิดว่าเธอตายไปแล้ว​ และเขาชอบมองเธอตอนทำงาน​ ถึงสภาพเธอจะดูเข้าใกล้คำว่าศพเข้าทุกทีแต่ยังไงตอนเธอตั้งใจทำอะไรก็ดูมีเสน่ห์​ในสายตาเขาอยู่ดี ในฝันบางครั้งเขามานั่งเฝ้าเธอตั้งแต่เย็นจนเช้าอีกวัน​ แต่เธอก็ยังคงทำงานไม่มีพักและดูเหมือนจะทำตั้งแต่ก่อนเขามาด้วย​ จนรีไวล์ต้องยกตำแหน่งคนบ้างานให้เธอชนะเอลวิน​ สมิธไป

บางครั้งตอนฝันเขาไม่เห็นเธอด้วยซ้ำ​ มาอีกทีก็ตอนเขาใกล้จะตื่น​ แถมยังไม่อะไรกับใครทิ้งของลงข้างทางเดิน​ กระดาษ​ตัดอย่างดีที่ต่อกันจนเป็นบ้านแบบที่เขาไม่เคยเห็นแต่ก็พอมองออกถูกทิ้งลงอย่างกับไม่ได้อดหลับอดนอนเพื่อสร้างมันมา​ แล้วทิ้งตัวเองลงเตียงไป​ รีไวล์เอื้อมมือไปกะจะปัดผมที่ปรกใบหน้าออกแต่มือของเขาก็หายทะลุใบหน้าของเธอไป​ การที่เขาฝันถึงเธอมาห้าปีทำให้รู้ว่าเขาหยิบจับได้เกือบทุกอย่าง​ สิ่งเดียวที่เขาเอื้อมไม่ถึงก็คือเธอ​ ถึงจะดูน่าเศร้าไปสักนิดแต่ยังไงแค่ได้มองเธอไปเรื่อยๆก็ดีมากแล้ว

แต่สิ่งที่รีไวล์คิดว่าไม่ควรเกิดขึ้นที่สุดก็เกิดขึ้น​ เขาตกหลุมรักนางในฝัน​ 

࿐

รีไวล์​ แอคเคอร์แมน​ในวัย​ 32 รอคอยหน้าฝน

ตั้งแต่เขาเลือกช่วยชีวิตอาร์มินแทนที่จะเป็นเอลวินเขาก็ไม่เจอเธออีก​ นี่แปลว่าเขากำลังเลือกผิดหรือปล่าว​ เขาสับสน​แต่เขากลับไปแก้อะไรไม่ได้​ เขากังวลแต่ตอนนี้ไม่มีเธอคอยอยู่ให้เขาไปพึ่งพิงในยามดึกอีกแล้ว​ แต่เขาทำอะไรไม่ได้​ เขาทำได้แค่รอให้ถึงวันที่ฝนตกแล้วหลับตา​ลง​ ทำได้แค่หวังว่าเขาจะได้เจอเธออีก

࿐

รีไวล์​ แอคเคอร์แมนในวัย​36​ อยากจะพบฝนของตัวเองอีกสักครั้ง

เขาไม่เจอเธอในฝันอีกไม่ว่าจะผ่านไปกี่หน้าฝน​ และตอนนี้ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าแข็งแกร่งที่สุดกำลังรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตาย​ เขาพลาดท่าโดนแรงระเบิดเต็มๆ​ ตัวเขาเจ็บจนชา รู้สึกแค่เพียงฝนที่ตกลงมาจากฟ้า​ สติเริ่มน้อยลงทุกที​ เขารู้ว่าถ้าเขาหลับเขาคงไม่ตื่นแล้ว​ แต่ถ้าเขาหลับไปตอนนี้​ เขาจะเจอเธอมั้ยนะ​ ก่อนจะตายเขาแค่อยากเจอเธออีกครั้ง

และภาพในหัวของแอคเคอร์แมนหนุ่มก็ดำมืดลงก่อนก่อนจะค่อยๆเลือนราง​และเห็นเป็นรูปเป็นร่าง​ เขาเห็นผืนน้ำไม่สิ้นสุด​ที่เขาเคยเห็นมาแล้ว​ เป็นทะเล​ แค่เป็นตอนกลางคืน​ ความเจ็บและบาดแผลหายไปเป็นปลิดทิ้ง​ มีเสียงคลื่นกระทบฝั่งดังขึ้นเบาๆแต่เขาไม่รู้สึกถึงลมที่พัดผ่านมาด้วยซ้ำ พอก้มลงมองตัวเองก็พบว่าตัวเองโปร่งแสงไปเสียแล้ว​ นี่เขาคงเป็นวิญญานไปแล้วสินะ​ แล้วทำไมเขาถึงมาโผล่ที่ทะเลกลางคืนกัน

คิดได้แบบนั้นเขาก็กวาดสายตามองรอบๆก่อนจะมองเห็นแผ่นหลังที่ทำหัวใจกระตุกวูบ

ผมยาวสีน้ำตาล​ ถึงเขาจะไม่ฝันถึงเธอมานานหลายปีแต่ใบหน้าเธอยังเด่นในความทรงจำ​ รีไวล์ไม่เคยเชื่อในพระเจ้า​ แต่ตอนนี้เขาได้แต่ขอบคุณพระเจ้าซ้ำๆ​ ว่ากันว่าคนดีตายแล้วจะได้ไปสวรรค์​ แต่ที่ฆ่าคนไม่เลือกอย่างเขากลับได้มาเธอที่เป็นดั่งสวรรค์​ของเขาอีกครั้ง​ พระเจ้าเมตตา​เขาแล้ว

รีไวล์รีบเดินเข้าไปเพื่อยืนยันกับตัวเองว่าที่เห็นไม่ใช่ภาพลวงตา​ เขามองดูเธอเดินเลียบชายหายถือรองเท้าส้นสูงที่เขาดูยังไงก็ไม่เหมาะมาเดินทรายแบบนี้ ถือว่าคิดถูกที่ถอดออก

เขายังคงเดินตามหลังเธอไปแบบนั้น​ ว่ากันตามจริงเขาไม่ชอบทราย​ ทั้งปวกเปียกไม่มั่นคงแล้วถ้าเข้ารองเท้าก็คงต้องทนไม่สบายเท้าไปตลอดที่ใส่​ แต่ดูแล้วเธอคงจะชอบ​ ส่วนเขาไม่รู้สึกว่าเท้าแตะพื้นด้วยซ้ำ

รีไวล์เดินมาเรื่อยๆจนตอนนี้จากที่ตามหลังก็เป็นมาเดินข้างกัน​ เธอมองไปทางทะเลก่อนจะค่อยๆเดินไปทางนั้น​ รีไวล์สงสัยแต่ก็ได้แต่ตามไป

"เหมือนมีคนจ้องอยู่เลย.." เสียงของเธอดังขึ้นเบาๆ​พร้อมกับใบหน้าสวยที่หันไปมองทางที่ชายหนุ่มอยู่ รีไวล์เบิกตากว้าง​ เขาตกใจที่เธอรู้ตัวและเขาเพิ่งได้ยินเสียงใสนั่นครั้งแรก​ ตั้งแต่คืนแรกที่เขาฝันถึงเธอจนถึงคืนสุดท้าย​ เขาจับได้ทุกอย่าง​ยกเว้นแค่เธอ​ เขาได้ยินเสียงทุกอย่างยกเว้นเสียงของเธอ​ และวันนี้เขาได้ยินเสียงเธอ​ เป็นไปได้มั้ยว่าอย่างน้อยๆเขาจะได้แตะเธอแม้ว่าร่างของเขาจะโปร่งแสงไปแล้ว​

เขากำลังจะเอื้อมมือไปแตะใบหน้านั้นแต่เธอกลับหันหน้ากลับและก้มลงไปดูใต้ผ่าเท้าของตัวเอง​

"หอยบาด แม่งเอ้ย" เธอสบถออกมาอย่างหัวเสีย​ รีบเดินกะเผลก​ผ่านรีไวล์ไปปล่อยอีกคนที่เธอมองไม่เห็นยืนมองเธอค่อยๆเก็บรองเท้าส้นสูงแล้วขึ้นตึกโรงแรมไปก่อนจะลับตาไป

อยู่ดีๆก็มีแสงวาบขึ้นและภาพก็เปลี่ยนไป​ รีไวล์กุมหัวตั้งสติก่อนจะมองไปรอบๆเจอกับห้องทำงานของเธอที่ไม่เจอมานาน​และเห็นเธอนั่งทำงานอยู่ที่เดิม​ กับแก้วชาแก้วเดิม​ แล้วเธอก็เหมือนวูบไปพักนึงก่อนจะค่อยๆสะดุ้งตื่นขึ้นมา

"สภาพ​ กูได้ตายก่อนจบแน่ๆอ่ะ​ ไม่น่าได้อยู่ถึงทำงาน​ ชีวิตรันทดชิบหายนั่งตัดโมไปวันๆ" 

"สู้เขาสิวะอีหญิง​ เชื่อในเอ็มร้อยค่ะพส" 

เสียงของเธอดังขึ้นพร้อมกับเสียงของผู้หญิงอีกคนนึงที่เขาไม่คุ้นหู​ อาจจะเป็นเพื่อนของเธอ​ที่มาแค่เสียง​ แล้วตัวอีกคนอยู่ไหน? หรือเพื่อนเธอก็เป็นวิญญานเหมือนเขา

" โฮ่ย " เขาพูดขึ้นแต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ยิน​ ยังคงคุยกับเพื่อนของเธอที่มีแค่เสียงต่อไป​ เขาเลยเลือกที่จะมองไปบนนาฬิกา​ในห้องเธอ​ พบว่าเป็นเวลาเกือบจะตีสี่แล้ว​ แต่เธอก็ยังไม่นอน​  ยังนอนดึกเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

"คือกูอ่ะ​ ดูเมะที่มึงบอกแล้วนะ​ หล่อม้ากก​ แตกแตนเลอ" 

"กูบอกมึงแล้ว​ ความปังนะน้องนะ​ แต่เฮย์โจว์คือหล่อมากมึง​ กุก็แตกแตน​ ความสามีแห่งชาติ" 

"ตอนซีซั่น1กูเฉยมากนะ​ พอซีซั่น2แล้วกูแทบคลานเข่า​ อิซายามะเก่งอ่ะ" 

เขายืนฟังเธอคุยกับเพื่อนของเธอไปเรื่อยๆ​ ถึงจะติดใจกับคำว่าเฮย์โจวแต่เขาก็ไม่ได้คิดมาก​ เขาคงจะชินกับชาติก่อน(?)​มากไป

เขามองเธอไปซักพักก็เกิดแสงวาบขึ้นอีกครั้ง​ รอบนี้เขามาอยู่ที่ห้องครัวของเธอ​ สีหน้าของเขาฉายแววงงงวยปิดไม่มิด​ ทำไมเขาถึงไปโผล่ตรงนู้นทีตรงนี้ทีแต่เขาก็ไม่ว่าอะไร​ ดีเสียอีกจะได้เจอเธอเรื่อยๆ

เขายืนมองไปรอบๆก่อนจะมองนาฬิกา​แขวนผนังเป็นเวลาสิบเอ็ดโมงนิดๆ​ ก่อนจะได้ยินเสียงเธอเดินลงมาในสภาพอิดโรยตาจะปิดอยู่รอมร่อ​ก่อนที่จะเดินมาเทน้ำส้มใส่แก้วดื่มไปอึกใหญ่จนหมดแล้วค่อยล้างแก้วก่อนจะขึ้นห้องไป​ไม่ปล่อยให้เขาได้เอ่ยอะไร

แสงวาบขึ้นอีกครั้งจนรีไวล์เริ่มเวียนหัว​ เขาเห็นภาพเธอในบริบท​ที่เปลี่ยนไป​ สถานที่ที่เปลี่ยนไป​ บางครั้งเขาอยู่ที่บ้านเธอ​ บางครั้งเขาก็อยู่ในห้องเล็กๆที่ไม่คุ้นตาแต่เดาว่าก็คงห้องเธอ​ บางครั้งเขาอยู่ห้องสมุด​ มันเหมือนวนเหตุการณ์​ที่เขาพลาดไปหลายปีมาวนให้เขาดู​ จนมาถึงที่นึงในห้องนอนของเธอ​ เธอเหมือนกำลังจ้องเขาแล้วกอดหมอนแน่นน้ำตาคลอก่อนจะไหลอาบหน้า

เขายืนมองอยู่แบบนั้นก่อนจะเดินเข้าไปหาก่อนจะคุกเข่าลงแล้วยกมือขึ้นหวังจะปาดน้ำตาให้

จังหวะนั้นแสงวาบขึ้นอีกครั้ง​ แต่ครั้งนี้เขารู้สึกเหมือนถูกดูด​ แล้วมือของเขาที่เคยโปร่งแสงกลับกลายเป็นมีเนื้อหนังขึ้นอีกครั้ง​ รู้สึกถึงพื้นพรมราคาแพงและความเย็นภายในห้อง​ ร่างกายถูกย้อนมาตอนอายุ25 และสัมผัสได้ถึงใบหน้าของเธอ

ภาพภายในห้องไม่เปลี่ยนไป​ ที่เปลี่ยนไปคงเป็นเธอที่มองเขาเหมือนเห็นผีก่อนจะมองไปตรงที่เดิมที่เขาเคยอยู่​แล้วมองเขาสลับไปสลับมา​ พอเขามองตามเธอไปสิ่งที่เห็นก็เป็นภาพของเขาตอนโดนแรงระเบิดแล้วมีฮันจิมาช่วย​ทำให้เขาเบิกตากว้างไม่แพ้กัน

"เธอเห็นฉันหรอ" เขาถามขึ้นมาถึงปกติเธอจะไม่ได้ยินแต่นี่เขาจับตัวเธอได้แล้วเธอคงต้องได้ยินอยู่บ้าง

"อือ" เธอตอบขึ้นเสียงสั่นเหมือนยังอึ้งอยู่

ถึงรู้ว่าจะมีปัญหามากมายตามมาแน่ แต่รีไวล์​ แอคเคอร์แมนในวินาทีนั้นยิ้ม​ แค่ได้เจอเธอเขาก็เป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลก

࿐࿐

.

. 

. 

TBC. 

ดองพล็อตไว้ก่อนค่ะ​ ยังไม่แต่ง55555